Mogelijk werken sommige onderdelen van onze website niet naar behoren. Voor een optimale beleving bekijkt u onze website het beste in Chrome of Firefox.
Hoe ziet het leven eruit na een beenamputatie? Simon Kuijpers, 38 jaar, heeft suikerziekte. Hij vertelt zijn verhaal.
"Ik werd in coma in het ziekenhuis opgenomen met een bloedsuikerwaarde van rond de 90. Ik had een arteriële vaatafsluiting, waardoor mijn benen geen bloed meer kregen. Door medicatie reageerde mijn linkerbeen na een tijdje weer. Mijn rechterbeen helaas niet, waardoor een amputatie noodzakelijk was. Na vier weken ziekenhuis werd ik opgenomen op afdeling 2 van Roessingh.
In de eerste week was ik nog bedlegerig en had ik geen therapieën. Ik werd hier al wel op voorbereid; er werd verteld over de mogelijkheden en doelen van de therapieën. Ik begon positief gestemd aan de therapie en eiste van mijzelf dat ik binnen een maand weer kon lopen zonder hulpmiddelen. Door de goede begeleiding is dit ook bijna gelukt, ik loop! Wel met een kruk of soms met een rollator, maar ik ben heel tevreden over hoe het nu gaat.
Wat ik niet had verwacht, is dat de andere patiënten zo'n positieve invloed op mij zouden hebben. Ik heb van mijn medepatiënten veel bijzondere verhalen gehoord en veel wilskracht gezien om beter te worden. De behandelaren van Roessingh heb ik als zeer professioneel en vriendelijk ervaren, het was een heel positieve beleving om in Roessingh te verblijven.
Ik ben intussen ontslagen en volg nu drie dagdelen in de week therapieën bij Roessingh. Ik verwacht dat ik in de toekomst nog beter leer lopen. Mijn stomp is nog aan het slinken, dus mijn uiteindelijke prothese heb ik nog niet. Tot die tijd worden er regelmatig aanpassingen aan mijn prothese gedaan. Wat ik erg gaaf vind, is dat ik voor de beenkoker van mijn prothese zelf een ontwerp mag voorstellen. Mijn eerste prothese heb ik laten maken van carbon/glasvezel.
Naar aanleiding van wat mij is overkomen heb ik een gedicht geschreven:
“Gebonden aan metaal
Keuze tussen leven en dood
Opnieuw leren lopen, ik eis geen faal
Ik laat hem zien, open en bloot
Gerust gooi ik mijn gewicht erop
En zet ik de scharnieren in gang
Ik train tot ik voel nu stop
Stoere stappen, toch een beetje bang
Vol vertrouwen begin ik wankel en sloom
Pijn verbijtend en kiezen op elkaar
Wat kan ik anders dan mij houden aan mijn droom?
Beetje onoplettend voor dreigend gevaar
Trots nu ik weer op 2 benen sta
Gemotiveerd door mijn warme familie
Vooruit is mijn richting, waar ik heen ga
Ik keer niet meer om, het is de toekomst die ik zie.”